رسانه نوا – بیل فریزر بعد از آلبوم Lookout for Hope که در سال ۱۹۸۸ منتشر شد دیگر با کمپانی صاحبنام ECM همکاری نکرده بود. او در اوایل دههی حاضر تلاشهای خود را برای بازگشت به این کمپانی آغاز کرد. او پیش از آلبوم تازهاش به نام «شهر کوچک» در تریوی استفانو بولانی، پیانیست جز ایتالیایی و کوارتت اندرو سیریل، درامرِ جَز آوانگارد امریکایی حضور داشت. حاصل همکاری او با بولانی آلبومی شد با نام Joy in Spite of Everything که در سال ۲۰۱۴ منتشر شد و حاصل همکاری او با سیریل، آلبومی با نام The Declaration of Musical Independence که در سال ۲۰۱۶ روانهی بازار شد. فریزل در کنار توماس مورگان، نوازندهی بیسی که هر از گاهی با هم همکاری میکنند دوئتی را تشکیل داد تا «شهر کوچک» را روی صحنه ببرد. همکاری قبلی فریزل با مورگان در سال ۲۰۱۱ اتفاق افتاد.
این پروژه ترکیبی از ایدههای فریزل و مورگان است، هر دو نوازنده تلاش میکنند تا سر هر بزنگاهی که فراهم میشود به صمیمیتی معنادار برسند هرچند با توجه به شرایط این اجرا حتی اگر میخواستند از این صمیمیت اجتناب کنند هم امکانپذیر نبود.
قطعهی آغازین، «باید خیلی پیش از اینها اتفاق میافتاد»، قطعهای است از موشن (Paul Motian) که اولین بار در سال ۱۹۸۴ در آلبوم تریویی به همین نام منتشر شد. در آن آلبوم بیل فریزر و جو لوانو نوازندهی ساکسیفون در کنار موشن حضور داشتند. نسخهی حاضر از این قطعه علی رغم اینکه فاقد زمزمههای زیبای درامر قطعهی اوریجینال است تمام جزئیات و زیباییهای آن نسخه را داراست. کنتراست فوقالعادهای که در آلبوم وجود دارد توسط خوانش بانشاط و هیجانآمیزی از قطعهی Subconscious Lee، اثر لی کونیتز Lee Konitz ایجاد میشود. (در هنگام اجرا کونیتز نیز در میان تماشاچیان بود و اجرای این قطعه ادای دینی بداهه به او شد). قطعهی «walk» اثر مورگان درست به اندازهی اجرای عمیق، ملودیک و پستباپِ فریزل، سرحال و به لحاظ هارمونی غنی است.
ارادت گیتاریست به امریکانا (که به نشویلِ سال ۱۹۹۷ بازمیگردد) در میانههای این اثر با خوانش وفادارانهای از Wildwood Flower، اثر کارترفمیلی نمایش داده میشود و همچنین با قطعهی همنام آلبوم که ملودیهای فولک لطیف را با لهجهی بلوز در هم میآمیزد. قطعهی What a Party اثر فَتز دومینو توسط بیس-لاینهای کوبندهی مورگان عرضه میشود. قطعهای که طبیعتش آر اند بیِ ریشهداری است که المانهای خود را از جز نیواورلئان و راک اند رولِ سبک بو دیدلی وام میگیرد. قطعهی Song for Andrew No. 1 بالاد بلندبالایی است که اولین بار در آلبوم اندرو سیریل ظاهر شد.
تاثیرگذاری و تاثیرپذیری از قطعات مرجع در این آلبوم بسیار گسترده و قوی اتفاق میافتد و در عین حال صمیمیتی فریبنده ایجاد میکند. بعد از قطعهی طولانی Pearl Poet، آلبوم با قطعهی فوقالعادهی Goldfinger پایان میپذیرد که در آن بیسِ مورگان عمق هارمونی قطعه را به رخ میکشد و فریزل را برمیانگیزد تا بلوزی را که در لایههای زیرین تغییراتش پنهان است به نمایش بگذارد. مورگان نوازندهای عمیقا با بصیرت است که سازش صدایی چوبی میدهد و شکوهی زمینی دارد.
او تمایلات سوداگرایانهتر فریزل را پشتیبانی میکند چراکه اجازه میدهد لحظاتی غیر منتظره (و احتمالا قبلا کشف نشده) میان آنها ظهور پیدا کند و در حالیکه هنوز مرزهای آن پیداست جایش را برای خود حفظ کند. شهر کوچک صحنهی فوقالعادهای برای نمایش این دوئت است.
دیدگاه شما