رسانه نوا – چاک بری پیش از مرگش در مارچ ۲۰۱۷ خبر از انتشار آلبوم جدیدی داده بود که تنها اثر او در ۳۸ سال گذشته محسوب میشود. البته نه به این معنا که در این سالها مشغول کاری نبوده باشد. او اجراهای زندهی زیادی به خصوص در سنت لوئیس، شهر زادگاهش داشت و تا اواخر عمر، پیش از آنکه مرگ برای همیشه او را از صحنه پایین بکشد به اجرای موسیقی پرداخت. او از سالهای ۱۹۹۱ تا ۲۰۱۴ که آخرین اجرایش را روی صحنه برد قطعاتی را گردآوری کرده بود و با قرار دادن ده قطعه از میان آنها آخرین آلبومی را که پایانبندی مناسبی برای یک حرفهی طولانی و تاثیرگذار محسوب میشد خلق کرد.
آلبوم چاک، همچون آلبوم بسیاری از هنرمندان دیگری که حرفهشان را همزمان با بری آغاز کرده بودند، ارزش خارقالعادهای به مجموعه آثار او افزوده نکرد و بیشتر یادآور دستآوردهای بزرگ این هنرمند تاثیرگذار بود. در واقع هیچکدام از قطعات این آلبوم به پای Maybellene یا Johnny B. Goode نمیرسند یا حتی قطعهای که به اندازهیBio، قطعهی همنام آلبوم سال ۱۹۷۳ خوب باشد وجود ندارد. با این حال چاک به عنوان آخرین اثر هنرمندی که به قلب راک اند رول تعلق دارد، تجربهای لذتبخش است که با ارجاعاتی به زندگی داستانگونهی بری برای مخاطب خاطرات زیادی را زنده میکند.
بهترین قطعاتِ آلبوم، آنهایی هستند که ارتباط شفافی با نوآوریهای او در دههی شصت و هفتاد دارند. قطعهی آغازین آلبوم به نام Wonderful Woman ملودی را از Back in the USA و برخی کلاسیکهای دیگر وام میگیرد و گیتار لاینهایی دارد که مشخصا یادآور سبک خاص بری هستند. ترانهی Big Boys اتوبیوگرافیِ بری از ایام جوانی است و با ریفهای خروشانی تکمیل میشود که یادآور همان ریفهایی است که نسلهای مختلفی از نوازندگان گیتار را شکل داده است و در نهایت قطعهی آرام ولی ریتمیکِLady B. Good جانشینِ Johny B. Good است تا تاثیر فریبندهی آن را ایجاد کند.
چاک بری در این آخرین اثر به کمک گروه قدیمیاش - در کنار نوازندگان مهمانی همچون گری کلارک جونیور، تام مورلو و ناتانیل رتلیف – به سختی مرکزیت را به دیگران واگذار میکند و تقریبا هیچ اشتباهی مرتکب نمیشود. «چاک» نمایش اختصاصی اوست و او هم در تمام طول این ۳۵ دقیقه همان اقتدار و محوریتی را حفظ میکند که در روزگار هیتهایش داشت. هرچند صدایش فرسوده و سائیده است اما شکستگیها به راحتی در دل ساختمانِ آهنگها جای گرفتهاند.
یکسومِ نهایی آلبوم تاثیر نخهای باریکی که همهی این ساختمان را سرپا نگه میدارد آشکار میکند، یعنی همان جلسات تمرینی که در تمام این سالها و دههها ادامه داشتهاند. قطعهی Jamaica Moon اساسا بازنویسی قطعهی Havana Moon ساختهی ۱۹۵۶ است که قطعهی بینهایت بهتری است و قطعهی Dutchman که نزدیک به چهار دقیقه است قطعهای است شامل متنی خوانده شده روی مخلوطی از بلوزهای سخت و دشوار.
در مجموع میتوان گفت آلبوم چاک بخشی نگاه به گذشته است، بخشی بازآفرینیهای جسورانه و بخشی هم شبیه به شادی کردنِ قهرمانی پس از دریافتِ مدال پیروزی. این آلبوم مثل آلبوم دیوید بووی یا لئونارکوهن که دو هنرمند تازه از دست رفته همچون بری هستند، رویارویی با مسئلهی مرگ نیست. اما قرار هم نبوده که اینطور باشد. بلکه این آلبوم جشن و پایکوبی برای موسیقی راک اند رول است کاری که چاک بری بهتر از هر کس دیگری انجام میداد.
دیدگاه شما