رسانه نوا – دیمِن البارن Damon Albarn در سال ۲۰۱۷با آلبوم «هیومنز» بعد از یک وقفه‌ی هفت ساله به گوریلاز بازگشته است. سال‌هایی که در آن با دو پروژه‌ی اپرا، یک آلبوم سولو و تجدید همکاری با گروه بلر Blur مشغول بود و حالا به همان غرایز مشترک با اعضای گوریلاز بازگشته که حاصلش دو آلبوم اولیه گروه بود. در آلبوم «ساحل پلاستیکی» Plastic Beach منتشر شده در سال ۲۰۱۰ که آخرین اثر گروه بود (آلبوم «خزان» Fall که درست چند ماه بعد از آن منتشر شد بیشتر شبیه «کودا»ی تلخ و شیرینی برای آلبوم ساحل پلاستیکی است) البارن بیشتر در مرکز صحنه قرار دارد اما در آلبوم هیومنز او کمی عقب‌تر ایستاده، بیشتر، همکارانش را در مرکز توجه قرار می‌دهد و از طرف دیگر قصه‌ی پیچیده‌ای را که او و جیمی هیولت Jamie Hewlett تصویرپرداز و عضو گروه برای فاز چهارم گروه انیمیشنی خود خلق کرده‌اند کمی ساده و نرم‌تر کرده است. شاید به همین خاطر است که هیومنز وحشی و سرکش به نظر می‌رسد کیفیاتی که ساحل پلاستیکی فاقد آن بود.
در این آلبوم به جای اینکه تاکید روی کانسپت اصلی باشد هر قطعه به طور مجزا دارای اهمیت است، تم‌های مختلفی در سراسر آلبوم تنیده شده‌اند، با اینکه به طور مستقیم به پدیده‌های بحرانی بزرگی مثل ترامپ و خروج بریتانیا از اتحادیه اروپا اشاره نمی‌شود تم سیاسی محسوسی در آن حس می‌شود و آلبوم عمدتا روی موسیقی آر اند بی و هیپ‌هاپ تکیه دارد اما همچنان که بین هنرمندان مهمان از یکی به دیگری جست می‌زند، پراکندگی و افتراقی را ایجاد می‌کند که خوشایند است.
این آشفتگی در تناسب با عصر دیجیتال است که در آن می‌توان بی هیچ نگرانی از سبکی به سبک دیگر جهید اما با این‌حال هیومنز آلبومی بی‌هدف و بی‌نظم نیست بلکه البارن آگاهانه و عمدا هر قطعه‌ای را همچون مجسمه‌ای تراشیده است و به وینس استیپلز، گریس جونز، دنی براون، آنتونی همیلتون، مِیویس استیپلز، پوشا تی و همراه همیشگی گوریلاز دی‌لا سول فضای بسیاری داده است. این لیست از هنرمندان مهمان خود تائیدی است بر این که هیومنز به نحوی به روح آدم نزدیک می‌شود که ساحل پلاستیکی قادر به آن نیست اما حتی اگر از این واقعیت بگذریم که آلبوم همچون یک کشتی روی قطعه‌ی Busted and Blue که قطعه‌ی سولوی دیمن است لنگر انداخته (قطعه‌ای که می‌توانست بخشی از آلبوم Everyday Robots، اولین آلبوم سولوی دیمن) هیومنز با توجه به جهت‌گیری‌ها و تاثیراتش از سبک ۲-Tone به وضوح پروژه‌ی البارن است. به همین خاطر قطعه‌ی «ما قدرتش را داریم» که همکاری با جنی بث، خواننده‌ی گروه « Savages» و نوئل گلگر Noel Gallagher است یک پایان بسیار مناسب می‌سازد. این ترانه در زمانه‌ای تاریک، امید و الهام را در قدرت جمعی پیدا می‌کند، همان گواه و دلیلی که البارن را به گوریلاز بازمی‌گرداند.
انيسا رئوفي 
دیدگاه شما