رسانه نوا – «چراغی دیگر» (One More Light) هفتمین آلبوم استودیویی گروه لینکین پارک، بیانیه‌ای تفرقه‌انداز و بی‌پروا از گروهی است که پیش از این نیز از تجربه‌‌های متهورانه باکی نداشت. با توجه به آثار لینکین پارک – از ای‌پیِ «مسیربرخورد» و پروژه‌ی «فورت ماینر» گرفته که هر دو روی سبک رپ تمرکز داشتند تا آلبوم الکترونیکِ «یک هزار خورشید» و آلبوم‌های ریمیکسِ لینکین – می‌توان گفت این گروه، با احساس تحسین‌آمیزی نسبت به ترکیبِ سبک‌های مختلف، امپراتوری‌ای را بنا کرده که بر بنیاد درد و وحشت و اضطراب قرار گرفته است. بنابراین «چراغی دیگر» غافلگیر کننده نیست اما همچنان دنباله‌ی ناخوشایندی برای «جشن شکار» The Hunting Party، آلبوم مردانه‌ی لینکین پارک در سال ۲۰۱۴ است و به طور کلی نقطه‌ی غیرمنتظره‌ای در کارنامه‌ی حرفه‌ای گروه محسوب می‌شود. لینکین پارک با استفاده از همکاریِ هنرمندانی از عرصه‌ی موسیقی الکترونیک پاپ مثل جولیا مایکلز، جاستین ترنتر، جس شاتکین و آر ای سی آلبوم پاپی ساخته که مطمنئنا هواداران سرسخت گروه را که مشتاقانه منتظر بازگشت قطعاتی مثل «shut up when I’m talking to you» (وقتی بات حرف می‌زنم خفه شو) بودند خشمگین می‌کند. با اینکه منصفانه نیست اعضای گروه را به خاطر خشمگین نبودنشان مقصر بدانیم باید بپذیریم این آلبوم برای مخاطب لینکین پارک تجربه‌ی آشنایی نیست.
این برای اولین بار است که گروه شاد و راضی به نظر می‌رسد. به این ترتیب شاید آن‌ها در آرامش باشند اما خلاقیت‌شان در راه این آرامش فدا شده است. مجموعه‌ای از نوشته‌های سرخوشانه و حتی کورِس‌هایی که در آن‌ها تنها آوای «نا نا نا» تکرار می شود در عرصه‌ی موسیقی پاپ بهای چندانی ندارد. گروه به شکل تاثیرگذاری در این آلبوم عقیم مانده است. هیچ فریاد خشمگینی از چستر بنینگتون (Chester Bennington) شنیده نمی‌شود، به سختی ریف خاصی در قطعات شنیده می‌شود و دی‌جِی هان Hahn زیرِ زرق‌وبرق بافت استودیویی آلبوم از نظر محو شده است. نزدیک‌ترین قطعه‌ی آن‌ها به موسیقی راک در این آلبوم قطعه‌ی «Talking To Myself» (با خودم حرف می‌زنم) است که در آن صدای زنده و قابل لمسی از درامزِ راب بوردن Rob Bourdon، و «ریک»هایی از گیتارِ برَد دلسون Brad Delson می‌شنویم. به جز این‌ها، بیشترِ آلبوم شبیه سرودهای پیروزی (مثل قطعات BattleSymphony و Invisible) و اعترافات صمیمانه (مثل قطعات Sorry for Now و Halfway Right) است که نهایتا شبیه ملغمه‌ای از ترکیب گروه‌های چین‌اسموکرز The Chainsmokers و توئنی وان پایلتز Twenty One Pilots صدا می‌دهد.
قطعا «چراغی دیگر» مدافعان خود را پیدا خواهد کرد اما برای طرفداران آثار قبلی آن‌ها قطعه‌ی «خداحافظی خوب» (Good Goodbye) که با پوشا تی (رپر) و استورمزی (خواننده‌ی هیپ‌هاپ) خوانده شده است نزدیک‌ترین امکانِ تجربه‌ی احساسِ خشم و الهام گرفتن است (حتی اگر شینودا شبیه جی.ایزی بخواند). عجیب است که در نهایت قطعه‌ی «سنگین» (Heavy) که در آن کیارا خواننده‌ی اصلی است تنها قطعه‌ی به یاد ماندنی و گوش‌نواز آلبوم از آب در می‌آید، از آن قطعات پاپِ جذاب و ساده که شنوندگان را وامی‌دارد ترانه را همراهش زمزمه کنند. اینجا لینکین پارک با پرسیدن یک سوال طرح اصلی این اثر را شکل می‌دهد؛ «چرا همه چیز اینقدر ثقیل است؟» با توجه به اینکه همه‌ی اعضای گروه حدود چهل سالگی را می‌گذرانند کاملا بالغ شده‌اند و انتظار مخاطبانی را دارند که آن‌ها هم بالغ شده باشند و از نیو متال، سبکی که گروه را در اوایل دهه‌ی گذشته به شهرت رساند قدمی بزرگ فراتر رفته باشند. انصافا چنین رویکردی باید انرژی‌بخش و نیرودهنده باشد اما با این وجود یاس‌آور و ناامید کننده است. لینکین پارک از آغاز حرفه‌اش بوسیله‌ی تخلیه هیجانی و برون‌ریزی با مخاطبانش ارتباط برقرار کرد.
با وجود این بسیاری از احساسات موجود در این آلبوم زودگذر و ناپایدار هستند. مسئله این نیست که چراغی دیگر یک اثر پاپ است، آن‌ها قطعا به خاطر این تلاش جسورانه یعنی تلاش خارج از محدوده‌ی همیشگی‌شان امتیاز می‌گیرند، اما مشکل این‌جاست که چراغی دیگر فاقد آن تاخت و تاز غریزی است که تا پیش از این بخش عمده‌ای از کارنامه‌ی گروه را شکل می‌داده است. در واقع این آلبوم چالشی تحریک‌آمیز است که در نهایت از رساندن مخاطب به رضایتمندی باز می‌ماند.
انيسا رئوفي 
دیدگاه شما