رسانه نوا – برای گروه راک آمریکایی Pearl Jam که اولین آلبوم خود را “Ten” نام گذاری کرد کمی سخت است که بعد از ۱۰ آلبوم، بار دیگر احساس خوب آلبوم اول خود را برای شنوندگان تداعی سازد.
شاید هم باید تعداد آلبوم های گروه را عدد ۹ فرض کنیم به شرط آنکه آلبوم بلند آنها “Backspacer” را که به نوعی اولین آلبوم آنها بدون حمایت و پشتیبانی یک شرکت موسیقی بود؛ در نظر نگیریم.
آلبوم “Lightning Bolt” پس از کمپین تبلیغاتی در وب سایت گروه و شبکههای اجتماعی و پس از انتشار دو تک آهنگ نسبتاً موفق “Mind Your Manners” و “Sirens” منتشر شد و توسط منتقدین مورد تعریف و تمجید قرار گرفت و آنها این آلبوم را بازگشت موثر گروه به صدای قدیمی آنها ارزیابی کردند.
در هر صورت ۲۰ سال گذشته و نارضایتیهای طرفداران و سرزنشهای خودی توسط خواننده اصلی و گیتاریست گروه ادی ودر (Eddie Vedder)، صرف زمان و انرژی بسیار زیاد و در یک مسیر دورانی دور زدن و کاستن طرفداران دمدمی، همه و همه در این مدت به چشم خورده است. آیا شما اینطور فکر نمی کنید؟
اما اکنون این مسئله پایان یافته و این موضوع به طور واضح در آلبوم “Lighting Bolt” نشان داده شده است. یک آلبوم سبک، بدون شناخت درونی و برخلاف کارهای قبل، خالی از فضای سنگین به طوری که باور اینکه این آلبوم Pearl Jam است کمی سخت است.
دهمین آلبوم Pearl Jam شاید دموکرات ترین و گلچین ترین تلاش آهنگسازی آنها باشد ولی با این وجود درامر گروه Matt Cameron (که اکنون مجددا در گروه راک گرانج Soundgarden نیز فعالیت میکند) نمی تواند آنطور که شایسته است نسبت به حجم کاری که بقیه اعضای گروه به دوش می کشند همکاری کند و سهم داشته باشد. ادی ودر (خواننده اصلی)، استون گوسارد (لید و ریتم گیتاریست)، مایک مک گریدی (لید گیتاریست) و جف ایمنت (نوازنده گیتار باس) همگی به صورت انفرادی و هم گروهی فعالیت می کنند.
بله، آهنگ هایی چون “Getaway”، “My Father’s Son”، و آهنگ هم نام آلبوم “Lightning Bolt” آهنگ های هارد راک بسیار خوبی هستند که مطابق قدرت گروه از ترکیب سبک راک کالج و سبک کلاسیک ساخته شده اند که جریان و روند قابل قبولی ندارند اما در میان این آهنگها سبکهای متفاوت و پراکندهای هستند که هر کدام سلیقه و ذائقه شخصی آهنگساز را در گذشته و حال و اثرگذاریهای آنها را منعکس میکنند.
حملات ژانر هاردکور راک (و ژانر Ramones معروف) توسط «ودر» در آهنگ “Mind Your Manners” با قدرت فضا را منفجر میکند در حالیکه کار سولوی درون نگرانه او آهنگ آگوستیک “Sleeping by Myself” را هدایت میکند؛ در آهنگ “Let the Records Play” نوازنده لید گیتار گروه استون گوسارد تا اندازه ای بین سبک وسترن – کانتری و گلم متال دهه ۷۰ در نوسان است در حالیکه باس پیش برنده نوازنده گروه جف ایمنت تلخی آهنگ
“My Father’s Son” را به نمایش می گذارد (این دو با هم یک فضای حزن انگیز رویایی را در آهنگ “Pendulum” به تصویر می کشند)؛ و مک گریدی یکی از فراموش نشدنی ترین لحظات در آهنگ پیانویی “Sirens” را ارائه می کند.
از همه مهمتر به جای اغتشاش در جریان روند آلبوم این نسخه لجبازانه صرفاً مهارت های نواختنی عمیق این موزیسین های کهنه کار و ماهر را نشان می دهد؛ که گروهها فقط می توانند از راه های سخت در طول سال ها و پس از تورهای بی شمار با تمام پیروزی ها، شکست ها و البته کمی خرابکاری خودی به آن نائل شوند.
هیچ کدام از این موارد به این معنا نیست که آلبوم “Lighting Bolt” زیباییهای صوتی آلبوم “Ten” یا ” Vs.” را تکرار می کند (و قصد اینکار را هم ندارد) بلکه سعی دارد تا روحیه خلاقانه آزاد و غریزی و طبیعی آن Pearl Jam جوان تر و باهوش را بیرون بکشند – همان گروهی که المان های تشکیل دهنده آن سخت تلاش کردند تا آن را انکار و بی ارزش کنند اما خوشبختانه موفق به چنین کاری نشدند و راه خود را در زمان مناسب پیدا کردند.
به عبارت دیگر : آنها به روش خود راحت هستند.
دیدگاه شما