رسانه نوا – جون بائز، همچون دیگرانی که در موسیقی فولک دهه شصت به بعد ظهور کردند، میراث قابل ارزیابی و درخوری دارد اما گاهی یک میراث غنی هم میتواند خود بهجای دارایی باری بر گردۀ هنرمند باشد. بااینکه سالهای طولانیِ زندگی حرفهای بائز فعالیتهای متنوعی را شامل شد و به اندازۀ شش دهه ادامه پیدا کرد برای خیلیها، بائز همیشه همان اکتیویست مشتاق با صدایی کریستالی که در نیمۀ اول دهه شصت میلادی بود باقی میماند. در واقع از آن دوره تا کنون، بخش عمدهای از زندگی حرفهای بائز، بیآنکه به گذشته گره خورده باشد، با ادای دین به اتفاقات خوبی سپری شده که در سالهای اولیه شکلگیری حرفهاش توسط او رقم خورد.
آلبوم Whistle Down The Wind سال ۲۰۱۸، با شروع توری که به گفتۀ بائز آخرین تور او بود منتشر شد. هرچند این آلبوم اثری از جون بائزِ پاییزی است اما او هنوز به موسیقی و آرمانهایش پشت نکرده است. در این آلبوم نتهای سوپرانوی باشکوهی که از مشخصههای روزهای اوجِ صدای بائز است به وضوح از میدان دسترسی او خارج شده اما تعابیر او همچنان عمیق و بهلحاظ عاطفی قدرتمند باقی مانده است و صدایش با اینکه دیگر آن صدای پیشین نیست همچنان دوستداشتنی و مشحون از اقتدار است. حالوهوای این ده قطعه (که شامل قطعاتی از تام ویتر، جاش ریتر، آنتونی، و مری چاپین کارپنتر میشود) در غالب اوقات با ضربآهنگ پایین و حتی گاهی محزون است اما اجرای قدرتمند و متعهدانه بائز باعث شده که اثر در مبارزهطلبی آرامِ خود کاملا تاثیرگذار باشد. بائز در قطعاتی مثل «The President Sang Amazing Grace» و «I Wish the Wars Were All Over» نشان میدهد بیآنکه خود را پایبند مجادلات این ده ساله کرده باشد، همچنان به ایدۀ «جهانی بهتر» متعهد است.
از طرفی کار جو هنری (تهیهکنندۀ آلبوم) بسیار عالی است و با آوازهای بائز و همراهی ظریف اما دلپذیر گروه استودیویی او همخوانی دارد. گروهی که میداند چطور در حالی که فضای کافی به قهرمان اصلی میدهد خود نیز بدرخشد. آلبوم Whistle Down the Wind پرترهای از یک هنرمند است که در سن ۷۷ سالگی هنوز از موسیقی و آرمانهایش پا پس نگذاشته و بااینکه اثرش بیسروصدا است عمیقا تاثیرگذار است و توجه زیادی به خود جلب میکند.
دیدگاه شما