رسانه نوا – بزرگ شدن در معرض توجه عموم – حداقل از زمان فرانک سیناترا به بعد – مسئلهی مهمی در زندگی ستارههای پاپ بوده است اما فارغ از قصهای که هر کدام برای خود دارند آنچه بسیار اهمیت دارد مسئلهی اجرا است.
لرد، خواننده و ترانهسرای با استعداد نیوزیلندی که در سن هفده سالگی شهرت جهانی پیدا کرد به خوبی راه و رسم کار را میداند، نه تنها راه و رسم موسیقی نوشتن و برخورد با دنیای خارج را بلکه چگونگی درهم آمیختن این دو را با هم. ملودراما چهار سال بعد از آلبوم اول او (۲۰۱۳) منتشر میشود و آنچه را از Pure Heroine، آلبوم قبلی او به جای مانده از سر میگیرد و دنبال میکند. این آلبوم لرد را نه دیگر به شکل یک نوجوان عبوس گوشه گیر، بلکه در صورت یک بانوی جوان جلوهگر میسازد.
ملودراما چه به لحاظ صوتی و چه به لحاظ تماتیک نشان از تغییر مسیر قابل توجهی از آلبوم قبلیِ لرد دارد و موسیقی آن متفاوت است. بخشی از این تغییر را باید مدیون تصمیمِ لرد برای همکاری با جک آنتونوف Jack Antonoff (رهبر گروههای Fun و Bleachers) بود، گروههایی که در فضای موسیقی پاپ/راک ۲۰۱۰ به بعد همه جا حضور داشتند. امضای پررنگِ انتونوف یعنی اتکای او به ساز سینتیسایزر در سرتاسرِ آلبوم دیده میشود اما بیتردید خالقِ آلبوم خودِ لرد است نه تنها به این دلیل که ترانهها به نوعی اتوبیوگرافی او هستند بلکه بیشتر به این خاطر که آلبوم روی ساختمانِ آلبوم قبلی ساخته شده و شکل گرفته است.
لرد در خود فرورفتگی فرهیختهوارش را همچنان حفظ کرده است اما ملودراما آلبوم تکرنگی نشده است. قطعهی Green Light آلبوم را با شور و سرزندگی آغاز میکند، همان حسی که لرد اغلب اوقات به آن بازمیگردد و گاهی در لذت آن غرق میشود و گاهی مالیخولیای نامحسوسی در لایههای زیرین آن اضافه میکند. اندوه، جابهجا در طول آلبوم مانند حبابهایی از اعماق به سطح میآید مثل آنچه در قطعهی خشنِ Liability شاهد آن هستیم و به دنبال آن میل شدید لرد به کلامِ بیپرده و صریح نیز افزایش مییابد چنانچه در قطعهی Writer in the Dark میخواند: «شرط میبندم روزی پشیمان میشوی که نویسندهای را در تاریکی بوسیدی». این قطعه شاهدی است برآنکه تمام شعرهای او نوعی اتوبیوگرافی هستند. اما اینها هیچکدام ویژگی اصلی و صفت بارزهی آلبوم را تشکیل نمیدهد. لرد تمام فرصتهایی را که دنیای خارج پیش روی او میگذارد در آغوش میکشد اما بعد به محدودهی خانه باز میگردد تا بتواند هرآنچه را تجربه کرده است خوب پردازش کند. این حفظ توازن میان کشف کردن و اندیشیدن همان چیزی است که آلبوم را دارای تنش میکند اما اضافه کردن لذت اصیل و سرگیجهآوری که در قطعات Homemade Dynamite و Supercu شاهد آن هستیم برای لرد صرفا یک پیشرفت محسوب نمیشود بلکه خصوصیتی است که باعث چند وجهی شدن آلبوم میشود.
دیدگاه شما