بررسی آلبوم Dear Agony از Breaking Benjamin

رسانه نوا – آلبوم “Dear Agony” مانند کارهای قبلی برکینگ بنجامین آلبومی شایسته و غیر قابل انتقاد است که به احتمال زیاد نظرتان راجع به این گروه را تغییر نمی دهد.

 درک عموم مردم درباره گروه پست گرانج برکینگ بنجامین همیشه جالب توجه بوده است. گروهی که اکثرا با گروه هایی همچون نیکل بک، سیتر و تری دیز گریس مقایسه می شود؛ از تیغ انتقادها در امان مانده است.

آیا علت آن مهارت فنی نسبی گروه یا تلاش مداوم آنهاست؟ و یا صرفاً اینکه این تک آهنگ های آنهاست که مانند گروه های نام برده شده در دنیا موفق می شود؟ البته لازم نیست برای آنها دلسوزی کنید چرا که آلبوم پیشین آنها “Phobia”  بیش از یک میلیون نسخه فروخت، بنابراین ظاهراً آنها به اندازه کافی راحت زندگی می کنند.

با پیشرفت نسبی آلبوم “Phobia” نسبت به آلبوم سال ۲۰۰۴ آنها “We Are Not Alone” برخی افراد اینطور تصور می کردند که در آلبوم چهارم مرزهای تعیین شده توسط گروه گسترش یابد. این موضوع به حقیقت نپیسوست چرا که گروه این بار هم با انتشار یک آلبوم پیوسته و غیر قابل انتقاد در محدوده مطمئنی کار خود را انجام داده است. هیچگونه رویکرد اکسپریمنتال یا تجربی و غیرمعمول و عجیب در این آلبوم وجود ندارد چه برسد به اینکه بخواهد به سبک متال وارد شود، هیچ قدمی به طرف گیرایی سبک پاپ – پانک برنداشته است، و هیچ شعر و ترانه تهاجمی مانند نیکل بک در آلبوم به چشم نمی خورد. به نظر می رسد آنها می دانند که در چه زمینه موفق ترند و فقط از همان فرمول تبعیت می کنند. 

در حقیقت چیز دیگری وجود ندارد که درباره “Dear Agony” بخواهیم صحبت کنیم. مانند همیشه چند آهنگ بیش از بقیه جلوه می کنند (تک آهنگ منتشر شده اول “I Will Not Bow” ، آهنگ دونفره گیرای “What Lies Beneath” و “Without You” و آهنگ های سنگین تر “Crawl” و “Lights Out” از آثار شاخص آلبوم به شمار می روند که با چند قطعه محکم دیگر که اغلب با یکدیگر تلفیق می شوند این آلبوم را تکمیل و مزین کرده اند. گیتار نوازی آرون فینک تحسین برانگیز است، قسمت ریتم خوب و شایسته، و وکال بنجامین برنلی مانند همیشه قوی و ملودیک است.

کلمه های برنلی (که گهگاهی توسط Jasen Rauch  لید گیتاریست گروه آمریکایی راک Red پشتیبانی می شود) نیز به قدر کفایت مطلب را ادا می کند. البته شاید به دلیل طبیعت زود رنج او کمی ناامید کننده باشند. برای کسی که از پرواز کردن با هواپیما می ترسد و اختلالات رفتاری بی شماری دارد و نیز تصویر اسکن مغز خود را بر روی جلد آلبوم قرار داده است؛ شاید او می توانست موضوعات بیشتر و وسیع تری را نسبت به این آلبوم تحت پوشش قرار دهد. در کل جای بسی تاسف است که این آلبوم ابتکار و تصورات بیشتری را تحت پوشش قرار نداده است. حتی یک آهنگ آکوستیک نیز فضای آلبوم را دگرگون می کرد همانند آنچه در گذشته برای آلبوم این گروه رخ داده بود.    

در واقعیت ضعف و قدرت این گروه با هم برابری می کند. آنها در هر قسمت از ارائه موزیک خود ماهر و توانا هستند و می توانند هر چند سال یک بار یک مجموعه قابل توجه از آهنگ ها را ارائه کنند. با این وجود به نظر می رسد این مهارت آنها باعث می شود تا از منطقه امن خود بیرون نیایند و نتوانند خود را از گروه های هم دوره خود متمایز سازند. اینکه شما نیمه پر لیوان را ببینید یا نیمه خالی، انتخاب خود شما است اما در هر دو صورت “Dear Agony” احتمالاً نظر شما را راجع به برکینگ بنجامین یا به طور کلی موسیقی راک متعارف تغییر نخواهد داد. 

دیدگاه شما

جدیدترین رویداد موسیقی

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

ناصر چشم آذر

محل برگزاری: مرکز همایش های برج میلاد

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

رضا صادقی

محل برگزاری:

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

سیروان خسروی

محل برگزاری: مرکز همایش های برج میلاد

0
روز
12
ساعت
31
دقیقه
10
ثانیه

ماکان بند

محل برگزاری: سالن میلاد نمایشگاه بین المللی