افتضاح ترین نقدی ک درباره یه البوم خوندم ، موسیقی چیزیه ک از روح و قلب ادم میاد ، چیزی نیست ک با درس دادن یاد گرفته بشه و تجربه شخصی یک یا چند نفر از اعضای بند هستش ، کوبوندن اینجوریه یه البومی از بند با تجربه سیثر فقط اماتور بودن شمارو نشون میده 😉
رسانه نوا – در این برهه از شغل حرفهای گروه راک سیثر (Seether) ارزیابی این گروه جالب به نظر میرسد. این گروه آنقدر مورد تایید قرار گرفته که یکی از گروه های قابل احترام راک باشد که آهنگهای آنها از رادیو پخش شود و بتواند آهنگهای پرفروش گذشته مانند “Fine Again” ، “Fake It” ، “Rise Above This” و “Careless Whisper” را تولید کند.
سبک راک ملودیک آنها بسیار گیرا و در عین حال به اندازهی کافی سنگین است. این فرمول توسط بسیاری از همکاران معروف سیثر همچون نیکل بک، ۳ Doors Down، Hinder، Daughtry، و Three Days Grace آزموده و ثابت شده است. وقتی با چنین افرادی سر و کار داشته باشید واقعاً نمیتوانید از آنها ایراد بگیرید که خطاهای خود را ببینند.
با تمام عمومیت و کلیشهای شدن ژانر راک سیثر، این گروه توانسته کمابیش از تیغ تند انتقادها جان سالم به در برد (البته گروه همیشه سهم خود را از انتقادها دریافت کرده اما نه آن انتقادهای تند و تیزی که به نیکل بک میشود). شاید دلیل آن، استفاده از صداهای پس زمینه تهاجمی و به کارگیری تکنیکهای متعدد موسیقی و یا صرفاً این حقیقت است که برخی گروههای موسیقی آنقدر ضعیف هستند که از لحاظ جلب توجه منفی بازار را به دست می گیرند – اما غرض از این مطلب این است که “Holding Onto Strings Better Left to Fray” آلبومی است که سیثر بالاخره در آن تسلیم شده است، و آن مقاومت کمی هم که آنها را از گروههای بزرگ بی ریشه که در حال حاضر جدول پرفروشترین آهنگها را به خود اختصاص دادهاند متمایز می ساخت را نیز کنار گذاشته اند. اگر سیثر در گذشته به اندازه کافی دارای اصالت بود که تمام نسخه های آلبوم “Finding Beauty In Negative Spaces” آنها به فروش برسد اکنون در آلبوم “Holding Onto Strings Better Left to Fray” شاهد آن هستیم که گروه تمام اصول و عقاید خود را برای منافع تجاری زیر پا میگذارد.
آلبوم با قطعهی “Fur Cue” شروع میشود که در آن از کلیشههای پیش پا افتاده استفاده شده تا به آن حس خاصتری بدهد. در این آهنگ، خواننده هر کلمهای که با FAKE هم وزن است را با صدای بلند فریاد می زند:
FAKE!! You’re more than I can take, and something’s gonna BREAK!! – ودر پس زمینه ریف های گیتار الکتریک دیستورت، اما بسیار ابتدایی آهنگ را همراهی میکند. متاسفانه در همین ابتدا همه چیز رو به سقوط میرود. “No Resolution” نسبت به آهنگ اول کمتر عامه پسندتر است ولی از همان حربه آهنگ اول برای جلب توجه استفاده میکند. آهنگ “Pass Slowly” تلاشی شکست خورده برای ارائه یک آهنگ آرام، مانند آهنگ معروف و موفق “Fine Again” گروه در سال ۲۰۰۲ است. دقیقا زمانی که فکر میکنید اوضاع از این بدتر نخواهد شد به نیمهی دوم آلبوم میرسید که کیفیت آهنگها در آن کاهش قابل ملاحظهای پیدا کرده است. نیمهی دوم آلبوم شامل ۵ قطعه آلبوم پرکن و چند قطعه نه چندان مهم است. “Roses” به ملایمت با یک توالی نت قابل پیش بینی و با یک ریتم ضعیف در هم خوانی، جلو میرود (آنها ۶ بار کلمه “me” را با “me” هم قافیه میخوانند). “Down” و “Desire for Need” نیز به همان اندازه نامربوط به نظر میآیند که اعضای گروه سازهای خود را مینوازند و ساختار تکراری و معمول یکسانی را اجرا میکنند و در مجموع کار خاص و تاثیر گذاری را ارائه نمیکنند.
“Forsaken” اطمینان حاصل میکند که شنونده از این آلبوم رنجیده خاطر گردد. سیثر در این آهنگ یک بار دیگر به تقلید در ارائه یکی دیگر از آهنگهای آرام و سنگین آلبوم های قبلی خود میپردازد. همانطور که ممکن است انتظار داشته باشید ریتم این آهنگ آرام است اما به تدریج شدت و سرعت آن افزایش پیدا میکند. ترانهی قطعه مبهم و درباره عشق یکطرفه است و سعی بسیاری شده که هم خوانی آن الهام برانگیز به نظر آید. اگر با خواندن این مطلب آه سنگینی کشیدید شاید بخواهید از این دردسر خودتان را رها کنید و به کل دست از خواندن ادامه مطلب بکشید؛ چراکه
“Holding Onto Strings Better Left to Fray” آلبومی است که به سختی چیز اکسپریمنتالی بتواند ارائه کند. حتی “Country Song” که به عنوان تک آهنگ اول آلبوم منتشر و جزو آهنگهای پر فروش شد نیز چندان موفق نبوده و از یک نوع بحران هویت رنج میبرد که در آن سیثر سعی دارد (و به سختی شکست میخورد) تا یک سبک کانتری پر سر و صدای دنگ دنگ را با سبک هارد راک خاص گروه تلفیق کند. نتیجه این تلاش یک آهنگ نامربوط و از هم گسیخته است و مانند این است که اعضای گروه سعی دارند تا با آهنگ های کانتری موفق گروههای همدوره خود مانند قطعه “Dear God” گروه Avenged Sevenfold یا قطعه “This Afternoon” نیکل بک همراه شوند و موفقیت آنها را در این زمینه تجربه کنند اما متوجه میشوند که چقدر این آهنگ نامانوس به نظر میرسد و در نتیجه سعی کردهاند تا سر و ته آن را به صورت یک آهنگ زمان پرکن استاندارد هم بیاورند.
“Country Song” آهنگ زیبایی نیست اما اگر آهنگی از این آلبوم مستحق کمی تعریف و تمجید باشد در آن صورت این قطعه به دلیل اینکه به اندازه کافی از بقیه کارها متفاوت است و توجه کلی را از این قطار متلاشی یعنی آلبوم بلند پنجم سیثر دور نگه میدارد، باید مورد تعریف قرار گیرد.
سیثر گروهی است که ایدههای آن به پایان رسیده است؛ آلبومهای اولیه گروه Disclaimer و Disclaimer II به اندازه کافی خاص بودند که هویت و احترام را برای سیثر به دنبال داشته باشند و آلبوم Finding Beauty in Negative Spaces اگرچه چیز جدیدی را ارائه نکرده بود ولی به اندازه کافی گیرا بود که در تمام سال انتشارش در ذهن ما به خاطر بماند. متاسفانه آلبوم Holding Onto Strings Better Left to Fray نتوانسته خصوصیتهای مهم آلبومهای قبلی گروه را دنبال کند. این آلبوم به هیچ وجه خاص و دوست داشتنی نیست و شنونده را متقاعد نمیکند که برای بار دوم آن را گوش کند. همانگونه که در عنوان آلبوم اشاره میکند شاید سیثر به دنبال چیزی است که دیگر وجود ندارد. زمانی این گروه وظیفه و منظوری در سر داشت اما مانند آپاندیس انسان هیچ طرفدار موسیقی دیگر مطمئن نیست آن چه چیزی است ( شاید گذرگاه و ارتباطی به هارد راک برای یک دوره و نسل خاص؟) و سیثر رشتهای است که امروز – درست حدس زدید – بهتر است بگذارید فرسوده شود.
افتضاح ترین نقدی ک درباره یه البوم خوندم ، موسیقی چیزیه ک از روح و قلب ادم میاد ، چیزی نیست ک با درس دادن یاد گرفته بشه و تجربه شخصی یک یا چند نفر از اعضای بند هستش ، کوبوندن اینجوریه یه البومی از بند با تجربه سیثر فقط اماتور بودن شمارو نشون میده 😉
این نقد ترجمه است دوست عزیز و از وبسایت معتبری هم انتخاب شده
https://www.sputnikmusic.com/review/43553/Seether-Holding-Onto-Strings-Better-Left-to-Fray/
نقد مناسبی بود متأسفانه سیثر تمام خاطرات دوران نوجوانی ما رو به باد داده
lkjkljkljklj
دیدگاه شما