بررسی آلبوم The Astonishing از گروه Dream Theater

رسانه نوا – اگرچه همواره سعی بر این بوده که آلبوم هر گروه موسیقی را بر اساس شایستگی های خود آلبوم نقد و بررسی کنیم اما بررسی و نقد سیزدهمین آلبوم استودیویی گروه آمریکایی پراگرسیو راک دریم تیتر (Dream Theater) به نام The Astonishing بدون در نظر گرفتن جایگاه این گروه در صنعت موسیقی کار اشتباهی است.

در حالی که The Astonishing یکی از آلبوم هایی است که هواداران بی صبرانه منتظر آن بوده اند؛ این آلبوم از کارهای قبلی که Dream Theater در چند سال اخیر منتشر کرده، متفاوت تر است و از طرفی بازگشت به کارهای اولیه و میانی در حرفه خوانندگی این گروه است.

البته بررسی این تغییر سبک خود نیاز به درک یک تصویر بزرگ تر از مسیر حرکت حرفه ای گروه دارد. برای جدایی از یک چیزی شما نیاز دارید آن چیز را بشناسید. و بنابراین اولین چیزی که با شروع اولین قطعه واقعی (یعنی به غیر از اینترو) آلبوم The Astonishing مشخص می گردد این است که این یک آهنگ اپرای راک است. با شروع آهنگ دوم یک موضوع دیگر مشخص می گردد، معیار اصلی این آلبوم در دیسکوگرافی جامع گروه Dream Theater آلبوم ششم استودیویی Six Degrees of Inner Turbulence بوده است. 

اما آیا The Astonishing آلبوم خوبی است؟ این چیزی است که ما دنبال آن هستیم. جواب تنها در دو کلمه خلاصه می شود: بله و خیر. اگر بخواهیم بیشتر از این توضیح دهیم باید بگوئیم که The Astonishing  شامل تعدادی قطعه بسیار خوب است و احتمالاً جزو بهترین آثاری است که گروه بعد از آلبوم استودیویی هشتم متعادلOctavarium  تاکنون برای نوازش گوش های ما ارائه کرده است. با شنیدن این قطعات بی اختیار پی خواهید برد که چقدر این آلبوم پرانرژی است. در این لحظات یک نوع بی کیفیتی به طور متعادل با آن اشتیاق فراوان که از کارهای اولیه Dream Theater انتظار داریم و گروه همیشه به آن معروف بوده است را شاهد هستیم و همه چیز نسبتاً خوب پیش می رود.

گروه دریم تیتر همواره سعی کرده تا تاثیر گذار باشد. برای مثال در قطعه “Lord Nafaryus” خواننده اصلی گروه جیمز لابری نقش یک آدم تبهکار را با دقتی مثال زدنی بازی می کند و با صدای خود گام هایی را اجرا می کند که تا کنون هرگز از او شنیده نشده است. سازهای زهی با قطعه های پیانو محور عالی، به شکل زیبایی با هم درمی آمیزند و توسط صدای گیتار جان پتروچی برجسته تر می گردد. این پیوستگی شاید یکی از بهترین موارد از آلبوم Dream Theater است. وقتی آن ها با هم کار می کنند به جای اینکه خود را به رخ بکشند و دیگری را از صحنه خارج کنند بسیار عالی به گوش می رسند. اصلاح اندکی که پتروچی در اواخر آهنگ اجرا می کند بسیار موفقیت آمیز است و این اثر را تبدیل به یکی از بهترین آهنگ های آلبوم می کند. 

این آهنگ توسط دو آهنگ عالی دیگر از این صدای جدید ادامه پیدا می کند. قطعه “A Saviour in the Square” یک کار با ریشه های حماسی و قهرمانانه است که افزودن اندکی صداهای نویزی آن را مهیج تر ساخته است. جیمز لابری در اینجا به آشناترین زمینه های متعارف بازمی گردد و به همه ما یادآوری می کند که صرف نظر از سلیقه شخصی او یکی از عالی ترین خواننده های با دوام در صنعت موسیقی بوده است. زمان آن رسیده که یک نکته را یادآوری کنیم، با شروع “When Your Times Has Come” بدون شک احساساستان برانگیخته خواهد شد. این آهنگ بسیار پیش پا افتاده است. جردن رودس در آن ازجلوه های قدیمی سینتی سایزر با نیم نگاهی به کوین مور نوازنده کیبورد و عضو سابق گروه استفاده کرده که لابری به زیبایی هر چه تمام‏تر آن را اجرا می کند. آهنگ “Hollow Years” نیز یک آهنگ خیلی معمولی راک است ولی به گونه ای ناشناخته سعی دارد چیزی را درون شما تحت تاثیر قرار دهد و در این کار موفق هم می شود.

سرانجام به بزرگ ترین نقص آلبوم می رسیم. بیایید صادق باشیم، کدام گروه می تواند یک آلبوم شامل ۳۳ قطعه منتشر کند و آن تعادل عالی را بین گرایش احساسی و دستاورد تکنیکی به دست آورد؟ حتی گروه Dream Theater یکی از کهنه کارترین و اثرگذارترین گروه های موسیقی پراگرسیو راک نیز نتوانست این کار را انجام دهد. در آلبوم

 The Astonishing نیز تعدادی آهنگ بلااستفاده و زمان پرکن وجود دارد. آهنگ هایی که هیچ دلیلی برای وجود ندارند و فقط یک بخش نامفهوم و گنگ در داستان (نه چندان گیرای آلبوم ایفا می کنند و این کافی نیست. بخش های کلیشه ای گیتار در ترکیب با صدای بیش از حد شیرین جیمز لابری و شعرهای تکراری و کلیشه ای که نوازنده کیبورد جردن رودس از کیبورد خود درآورده نیز فقط زمان آلبوم را بالا برده است.

علاوه بر آن این آهنگ های زمان پرکن تکراری نیز وجود دارد. دلیلی نیست که آهنگ “Act of Faythe” که یکی از پیش پا افتاده ترین آهنگ هایی است که تاکنون توسط Dream Theater ساخته شده در آلبومی که آهنگ

 “The Answer” نیز در آن وجود دارد قرار داشته باشد. ظاهراً یک فضا و داستان مشابه در اینجا در حال بازگو و تکرار شدن است اما به اندازه کافی جالب نیست که قطعات را جلو ببریم. در این دو آهنگ فقط فضای داستان اندکی شیفت داده می شود تا کمی روشن تر یا تاریک تر شود و چیزی دیگری اتفاق نمی افتد.  

تمام این ایرادهای کوچک حتی به میزان بیشتری به سی دی دوم نیز انتقال پیدا می کند. برای مثال قطعه “A Life Left Behind” می توانست از آلبوم سال ۱۹۹۴ گروه به نام “Awake ” بیرون بیاید و آهنگ بعدی یعنی “Ravenskill” کاملاً بیهوده است زیرا اینتروی آن زمان زیادی را به خود اختصاص داده است و به همین دلیل پس از معرفی فضای اصلی مفهوم اصلی قادر به ارائه شدن نیست. از آنجائیکه جریان بین قطعات که یک استعاره معروف آلبوم های پراگرسیو است در این آلبوم به پشتیبانی ساختار “آهنگ پشت آهنگ” اپراهای راک کنار گذاشته است مفهوم سی دی دوم قابل  تشخیص نیست و نمی توان آن را به سی دی اول ارتباط داد.  

در این سی دی نیز آهنگ های زمان پرکن زیادی وجود دارند که هیچگونه فضاسازی ایجاد نمی کنند و روند دنبال کردن داستان را سخت تر می کنند. داستان به کلی گم شده و کم کم حتی آثار خوب نیز به نوعی مشابه این آهنگ های زمان پرکن به نظر می رسد. این موضوع اتفاقی نیست، حتی فوت و فن های خوبی که در این آلبوم استفاده شده مشابه فوت و فن هایی است که ما از این آلبوم و همچنین از کارهای گذشته در دیسکوگرافی Dream Theater شاهد آن بوده ایم. اگرچه سبک کلی آلبوم جدید است چرا که مثلاً استعاره هایی در آن به کار رفته که در کارهای قبلی گروه خیلی کمتر دیده شده است ولی توالی آثار در همان رویه آزموده شده و روش حقیقی است.

همیشه بهترین (یا شاید هم بدترین) قسمت برای بخش پایانی نقد در نظر گرفته می شود. طرفداران گروه احتمالاً تا الآن متوجه شده اند که ما به دو نفر از اعضای گروه تا این لحظه اشاره ای نکرده ایم. اولین نفر نوازنده گیتار باس گروه جان میانگ است که غیبت او ممکن است باعث تعجب کسی نشود، چه در بخش صدا و چه از لحاظ اینسترومنتال او جایی در این آلبوم ندارد. در آلبوم The Astonishing یا حداقل در نسخه ای که به دست روزنامه نگاران رسیده است و ما برمبنای آن نقد خود را ارائه می کنیم جان میانگ به طور ۱۰۰% غیبت دارد. در زمان میکس یا در زمان ضبط آلبوم بخش باس کاملاً توسط سازهای دیگر بلعیده شده و در محصول نهایی به چشم نمی خورد. 

در انتها فاحش ترین و غیرقابل توضیح ترین ایراد آلبوم مایک منجینی (Mike Mangini) است. سرتاسر آلبوم نوازنده درام، مایک منجینی علاقه و توجه زیادی به آنچه که در اطراف او در حال اتفاق است؛ ندارد. درامز نه تنها به روشی بی زرق و برق اجرا شده است بلکه به نظر می رسد نت های آن نیز با تلاش بسیار اندکی نوشته شده اند. همه می دانیم که منجینی یک جازیست با استعداد است؛ اما آن استعداد در این آلبوم دیده نمی شود. فقط بخش هایی برای سنج های بسیار نازک و طبل های بیهوده که در نهایت به هیچ چیز قابل توجهی منتهی نمی شود. به طور کلی در این آلبوم هیچ لحظه به یاد ماندنی وجود ندارد که از لحاظ درامز ارزش اشاره و توجه داشته باشد و با توجه به توانایی های منجینی این موضوع بسیار دلسرد کننده است. 

در آخر وقتی تمام این موارد را در کنار هم بگذارید با آلبوم ناامید کننده ای روبرو می شود. اگر این آلبوم بدی است می توانستیم آن را به بالا رفتن سن، تحلیل انرژی و در ارتباط نبودن با واقعیت ها بدانیم. اما تصور این موضوع غیرممکن است زیرا وقتی که آلبوم گروه خوب است، واقعاً خوب است. اگر گروه تعداد آثار را به ۱۰ آهنگ کاهش داده و قطعات بیهوده تکرای را حذف می کرد، در آن صورت این آلبوم ممکن بود بهترین آلبوم  Dream Theater شناخته شود. در عوض این آلبوم یک تلاش کودکانه با ژست بزرگ سالانه است که در نهایت با صورت به زمین می خورد و جلوی نور خورشید آرایش آن به هم می ریزد و تمام مشخصات آن ساختاری یکسان، بی روح و غیر قابل استنتاج به خود می گیرند.

منبع: Heavy Blog