رسانه نوا – مانگ یک گروه سه نفره متشکل از امیرعلی طاهری، نیما سعیدی و حامد حمیدزاده؛ و اردیبهشت امسال نخستین آلبوم رسمی خود را روانه بازار کرده است. این آلبوم با تهیه‌کنندگی گروه «مانگ»، توسط شرکت «طنین صوت» منتشر شده است.
نیما سعیدی (گیتاریست) با همراهی امیرعلی طاهری (درامر) سه سال پیش فعالیت مانگ را آغاز می‌کنند و بعد حامد حمیدزاده (باسیست) به این جمع اضافه می‌شود و به تدریج قطعات آلبوم شکل می‌گیرد. هومن نامداری (کلارینت و ساکسفون)، مرتضی عابدی (داربوکا و دمام)، فرهاد اسدی (تمبک) و و بابک مهیابی (پیانو) نوازندگان میهمان این آلبوم بودند.
مانگ حاصل نگاه گروهی این سه نوازنده به موسیقی نواحی ایران است و البته در این بین نیما سعیدی آهنگساز اصلی گروه است. نیما سعیدی کوک‌های متنوعی را برای گیتار طراحی کرده که بر اساس آن، ملودی‌ها و ریتم‌هایی که شنیده می‌شوند، شبیه به ملودی‌ها و ریتم‌های نواحی مختلف ایران هستند و حالتی بومی دارند.
در آلبوم «اقلیم» ما موسیقی پراگرسیو راک می‌شنویم ولی آنچه باعث می‌شود این آلبوم هویت بگیرد؛ نگاه شرقی نوازندگان آن است. مانگ می‌داند چه می‌خواهد و با وجود بهره‌گیری از تمهای جذاب نواحی مختلف ایران؛ سعی نمی‌کند مانند جریانی که در موسیقی به اصطلاح تلفیقی ایران شکل گرفته، اثری پاپیولار تولید کند.
تلفیق در «اقلیم» بسیار درونی اتفاق افتاده و گروه به سمت استفاده مشخص از تمهای موسیقی نواحی نرفته است و این جذابیتش را بیشتر می‌کند؛ ملودی‌ها و تم‌ها می آیند، گوش را قلقلک می‌دهند و با چندین ایده‌ی دیگر آمیخته می‌شوند. دو قطعه «گیله» و «خراسان» در این آلبوم آشکارا تر از باقی آثار هویت اصلی خود را نشان می‌دهند و حتی قطعه «خراسان» به واسطه نامش بیشتر گوش مخاطب را به سمت موسیقی خراسانی سوق می‌دهد.
«اقلیم» بیش از هرچیز یک خیزش شرقی از نوازندگانیست که همگی سابقه مشخصی در جریان موسیقی راک ایران دارند. در این اثر آن‌ها موسیقی نواحی ایران رجعت می‌کنند تم‌ها و ملودی‌های ناب و شنیدنی خلق می‌کنند و به جرئت می‌توان گفت که نسبت به تجربیات گروه‌های موسوم به تلفیقی؛ بسیار موفق‌تر عمل کرده‌اند. هرچند گروه در بسط و گسترش ایده‌ها و تم‌هایش گاهی ضعیف عمل می‌کند اما هویت خود را از دست نمی‌دهد و نگرشی دقیق به محصول نهایی دارد و این هویت مشخص است که باعث می‌شود هفت قطعه آلبوم را به راحتی پشت هم گوش کنید.
با تمام این احوال؛ مانگ چندان شنیده و دیده نمی‌شود و مخاطبان گسترده نخواهد داشت. در قالب موسیقی راک تلفیقی منتشر می‌شود اما نه مخاطبان موسیقی راک چندان از آن استقبال می‌کنند و نه مخاطبان موسیقی به اصطلاح تلفیقی! بخشی از آن را می‌توان به حساب بی کلام بودن موسیقیشان گذاشت و اگر در آینده به تولید آثار با کلام بپردازند شاید مخاطب وسیع‌تری پیدا کنند اما دلیل دیگر کم مخاطب بودن مانگ تفکریست که پشت گروه قرار گرفته و آن‌ها را از جریان رسمی موسیقی در ایران جدا می‌کند.
دیدگاه شما