بررسی آلبوم The Getaway از Red Hot Chili Peppers

رسانه نوا – شاید حالا سن و سالی از هر کدامشان گذشته و در مرز سالخوردگی باشند اما همچنان یاغی به نظر می‌رسند. البته این بازیگوشی‌ها اصیل است و با دیدنشان نمی‌گوییم: از سن و سالشان خجالت نمی‌کشند! یا حتی تعجب نمی‌کنیم که چرا در این سن اینطور ورجه وورجه می‌کنند. آن‌ها ادای جوان‌ها را در نمی‌آورند. آن‌قدر کله شق هستند که دستشان در بازی بشکند و حتی تولید آلبومشان به تاخیر بیافتد اما نسبت به گذشته آرام‌تر شده‌اند و آلبوم جدیدشان هم این موضوع را تایید می‌کند. این آرامش باعث شده حتی «Dark Necessities» یا «Go Robot» که پرشورترین قطعات آلبوم هستند تاثیر همیشگی را نداشته باشند. در واقع «Im with you» شروعی برای این آرامش بود. دیگر رگ و ریشه‌های موسیقی متال در فانک زدن‌های گروه و رپ کردن‌های کیدیس دیده نمی‌شود. حتی به جز یک قطعه خبری از شروع‌های ریتمیکِ «فِلی» با بیسش هم نیست. پسر شرِ گروه کنترل شده به نظر می‌رسد، البته که اگر دستش را در اسنوبورد سواری خورد نمی‌کرد شاید محکم‌تر بیس می‌زد. جریان این است که آن‌ها بیشتر از همیشه پاپ شدند اما «پاپِ ردهاتی».

آلبومشان را اگر بدون سابقه آشنایی گوش دهید ممکن است فکر کنید گروه جوانی هستند که همین چند ساله کنار هم جمع شده‌اند و می‌خواهند در فضای پاپ کمی متفاوت باشند. در سال‌های گذشته دوران سختی داشتند و با بی‌رحمی باید گفت بسیار عجیب است که هنوز کارشان تمام نشده است. زمانی که پس از آلبوم «استادیوم آرکادیوم» گیتاریست نابغه یعنی «جان فروشانته» از گروه جدا شد شاید حتی فکر نمی‌کردند که دو آلبوم دیگر دوام بیاورند. با هر زحمتی بود زخم‌هایشان را بهبود بخشیدند و شش سال بعد im with you را منتشر کردند. آلبومی با ۱۴ قطعه که اگر به صورت تصادفی، قسمتی از هر آهنگش را پخش کنید فلی با تمام قدرت بیس می‌زند. آلبوم تا حدی غمگین‌تر از قبل بود ولی نه به اندازه the getaway. حالا در این آلبوم ترانه از جدایی حرف می‌زند و بسیار بیشتر از قبل به اتمسفر و فضاسازی در آهنگ‌هایشان اهمیت دادند. حالا فقط با صدای ساز و خواننده سروکار نداریم بلکه مفهوم صدا بیش از قبل اهمیت پیدا کرده و همه چیز از فیلتر صدایی عبور می‌کند که برای این آلبوم طراحی شده است. از مهمترین اتفاقات دیگری که اتفاقا با فضاسازی‌ها و آرامشِ بیشتر آلبوم هم ارتباط مستقیم دارد حضور تهیه کننده جدید است.

Rhcp تقریباً از روز اول با تهیه کننده مطرحی با نام «ریک رابین» همکاری می‌کرد که سابقه همکاری با دوجین گروه راک و متال مانند بلک سبث، میگ جگر، اسلیر، زی‌زی تاپ، لینکین پارک، اسلیپنات و همچنین رپرهای مطرحی مثل جی زی، کانیِ وست، فرانک اوشن و امینیم را در کارنامه دارد. ردهات برای رابین از پروژه‌های اصلی بود اما پس از جان فورشانته او هم یک آلبوم بیشتر کنار فلفل‌های قرمز نماند و جایش را به «دنجر موس» داد. آمدن او دستاورد مهم دیگری هم برای گروه داشت و آن حضور «نایجل گودریچ» برای میکس آلبوم بود. گودریچ که تهیه کننده و یکی از اعضای ردیوهد محسوب می‌شود به همراه دنجر موس در مرحله نهایی صدایی جدید برای ردهات در نظر گرفت و البته که طبق گفته اعضا، موس روش ساخت قطعات را هم تغییر داد.

شگفت انگیز است که با وجود تمام تغییرات بازهم برای طرفداران ردهات این آلبوم در ادامه‌ی روند و آثاری بوده که در این ۳۰ سال تولید کرده‌اند. شاید دنجر موس بیشتر از هرچیزی طرفدارِ قدیمی آن‌ها بوده و شناخت دقیقی از آن‌ها داشته که توانسته تغییراتی نه چندان کوچک را اینچنین نرم ایجاد کند. مخاطبان حالا به راحتی با ۳ آهنگ پایانیِ آلبوم که غمگین هستند کنار می‌آیند و حتی انتظار شنیدنش را دارند. البته که هنوز هم Dark Necessities و قطعات مشابهش بیشتر باب طبعشان است. کیدیس و فلی دو همکلاسی قدیمی توانستند از تمام مشکلاتی که از ۲۰۰۶ به بعد داشتند عبور کنند و بالاخره با گیتاریست جدید و با استعدادشان هم کنار آمدند. آن‌ها دوباره خودشان را تثبیت کردند و حالا همه چیز به آلبوم بعدی بستگی دارد؛ آلبومی مدرن‌تر با حضور دنجر موس یا بازگشت به گذشته‌ای که سایه‌ای سنگین دارد.